از پشت شیشه ی هواپیما به آخرین تصویری که از شهر رم دیده میشود نگاه میکنم، باورم نمیشود این نقطه ی کوچک نورانی که دارد هر لحظه کوچک و کوچک تر میشود ، میتواند پدید آورنده ی چنان خاطرات اثر گذاری باشد....
هنوز تنم از آن همه خاطره داغ است... داغ...
(و تهران....و آغاز بزرگراههای بی پایان و پر شتاب...)
تاریخ : نوزدهم نوامبر 2010 ساعت: 20:57 لوکشین: خارجی،شب، برج ایفل، بالاترین قسمت،میان باران و مه و نور برداشت یک صدا، دوربین، حرکت: من ایستاده بودم، خیس از باران،یخ کرده، خیره به شهر پاریس... و نگران
براي من - يك مسافر - اين شهر دور نزديكترين نقطه ى جغرافيايى جهان است به اينجا به نقطه ايي سرخ و سوزان كه در سمت چپ بدنم گرم و تب دار مى تپد: قلبم...
از من خبر میگیرد... مدام... دورادور. اما هیچ وقت از آن حد مجاز نزدیکتر نمی آید. دقیقا مثل مُرده ها که به خواب زنده ها می آیند... توی خواب، مُرده ها همیشه در حال رفتن از جائی به جائی اند...مُرده ها م