بارانی از فرشته های کوچک سفید

من امروز حالم خوب است...

من امروز یک کار بزرگ انجام داده ام

من امروز آرزوهایم را روی کاغذهای کوچک سفید نوشتم و در بلندترین نقطه ی تهران رهایشان کردم تا بر آورده شوند...

به کاغذهای سفید نگاه میکردم... به باران ملایم آرزوهایم...

و فکر میکردم به خدایی که به قول بابا : " به مو می رساند اما پاره نمیکند"

و لبخند زدم

به آسمان، به بابا، به خدا... و فکر کردم که امروز چقدر حالم خوب است....

پ.ن: کسی را دیده ام... همین دیشب... و دیدنش مثل یک اتفاق بود ...و حالا حالم مثل کسی است که دست دراز کرده  تا باریکه ی لطیف نور را لمس کند...

متولد ماه مهر... چهاردهم

گمان کنم کسی هرگز تولد خود را نخواهد دید...

به پاس شجاعت و نترسیدن در نبرد زندگی_ در تمام این سالها_ در آینه نگاه میکنم و میگویم:

جنگجوی شجاع کوچک گمنام، تولدت مبارک.

و این تمام جشن با شکوه من است....

همین.

...حجم و شکل معینی به نام او

اینرا فهمیده ام که تازگیها، هربار ، وقتی بغلم میکند، می لرزد...

چشمهایش را می بنددو از اعماق وجودش می لرزد.... انگار که بخواهد از من، از ترکیب مشترک من و او   و آغوشش در برابر گذشت زمان محافظت کند....

اینجور وقتها، ناخودآگاه ، چشمهایم را می بندم و مثل آدمهای نابینا ، با حوصله و دقت صورتش را لمس میکنم تا قبل از رفتن اش، حضور فیزیکی اش را به خاطر بسپارم...

میخواهم برای زمانی که همه چیز تبدیل به دلتنگیها و خاطرات پراکنده می شود چیزی داشته باشم که به آن دل خوش کنم.

برای روزهای دلتنگی است

برای روزهایی که نیست

روزهایی که دستهایم، اشیای خانه و دیوارها را نا امیدانه لمس میکنند تا چیزی پیدا کنند که کمترین شباهتی با او داشته باشند

برای روزهایی که تسکین دلتنگی هیچ چیز نمیتواند باشد مگر حجم و شکل و صدای معینی به نام او...

دستهایم

دستهایم عاقلانه برای روزهای سخت دلتنگی تلاش میکنند...

من در آغوش لرزان او خودم را دفن کرده ام