بعد از اینهمه مدت... میخواهم امشب فقط مال خودم باشم
شمع ها را یکی یکی روشن میکنم،تمام خانه ام نورباران شمع های معطر شد ه...
گمانم نیمه شبی شاعرانه ساخته ام:
بوی عود، بوی قهوه، موزیک ملایم اسپانیایی، شمع های روشن و باران ملایمی که پشت شیشه میبار د ...
کف سالن روی زمین دراز میکشم، روبروی تلویزیون، موهایم را باز میکنم. وحشی و مضطربند. تمام روز های طولانی گذشته بسته و محبوس بوده اند و حالا انگار که از قفس ازاد شده اند: سرکش،مرطوب،آشفته
موهایم را روی صورتم میریزم.غلتی میزنم و فکر میکنم چه خوب که در این لحظه به هیچ جا و هیچ چیز تعلق ندارم جز خودم
تمام روز های طولانی گذشته سراسر دویده ام. مثل یک تکه شئ خودم را به جا های مختلف کشانده ام: سرفیلمبرداری، تمرین تاتر، استودیو 11،اتاق گریم، صف بنزین، خرید، ترافیک، اضطراب دیر رسیدن
در تمام روز های طولانی گذشته، سراسر، انجام وظیفه کرده ام
سراسر قرارهایی داشته ام که حس و حال خودم در انها هیچ اهمیتی نداشته ،مهم نبوده که خسته ام یا دلتنگ، مهم نبوده که از دست آدم مقابلم عصبانی بوده ام یا نه، مهم نبوده که دلم میخواسته جای دیگری باشم، مهم نبوده که بغض داشته ام
و نمیتوانسته ام آن دیالوگ فیلمنامه را با خنده بارها تکرار کنم...
فقط حضورم مهم بوده
فقط مهم بوده که وظیفه ام را درست انجام دهم.
و حالا امشب میخواهم نسبت به هیچ کس، هیچ انجام وظیفه ایی نداشته باشم جز خودم .
جز خود خستهء فراموش شده ام...
دلم میخواهد به هیچ چیز فکر نکنم جز تماس لذتبخش لبهایم با گرمی و داغی فنجان قهوه ام...
و به باران نرمی که می بارد نگاه کنم...