top of page
  • Writer: Shiva Boloorian - شیوا
    Shiva Boloorian - شیوا
  • Jan 24, 2011
  • 1 min read

تاریخ : نوزدهم نوامبر 2010


ساعت: 20:57


لوکشین: خارجی،شب، برج ایفل، بالاترین قسمت،میان باران و مه و نور


برداشت یک


صدا، دوربین، حرکت:


                          من ایستاده بودم، خیس از باران،یخ کرده، خیره به شهر پاریس...


                          و نگران بودم که نکند از گرمای قلبم تمام آهن های برج ایفل ذوب شود


                          و نشد، و برج بود و باران بودو او...دستم را که گرفت نمیدانم چه شد که دلم خواست


                          دیگر نترسم


                          برای تمام عمر دیگراز هیچ چیز نترسم و ذوب شوم در آن لحظه ی عزیز تکرارنشدنی...


                          تکرار نشدنی تا.... همیشه.....


 _ این سکانس کات ندارد.



پ.ن: و حالا که از سفر برگشته ام، فکر میکنم که هیچ چیز در دنیا آنقدر ارزش ندارد که شب نوزدهم نوامبر2010 آن بالا، بالای برج ایفل....و آن اتفاق.

  • Writer: Shiva Boloorian - شیوا
    Shiva Boloorian - شیوا
  • Nov 16, 2010
  • 1 min read

براي من - يك مسافر -


اين شهر دور


نزديكترين نقطه ى جغرافيايى جهان است


به اينجا


به نقطه ايي سرخ و سوزان كه در سمت چپ بدنم


گرم و تب دار مى تپد:


                             قلبم...

  • Writer: Shiva Boloorian - شیوا
    Shiva Boloorian - شیوا
  • Nov 10, 2010
  • 1 min read

از من خبر میگیرد...  مدام...  دورادور.


اما هیچ وقت از آن حد مجاز نزدیکتر نمی آید.


دقیقا مثل مُرده ها که به خواب زنده ها می آیند...


توی خواب، مُرده ها همیشه در حال رفتن از جائی به جائی اند...مُرده ها میدانند که مرده اند...


نیامده اند که بمانند...


مُرده ها همیشه باید بروند چون دیرشان شده...


و همیشه در خواب نگران چیزی هستند که هنوز نگاهشان پشت آن مانده...

و

او چقدر شبیه است به :

                                   خواب مُرده ها را دیدن....

© 2024 - Shiva Boloorian - All rights reserved

bottom of page